Ma Pansa (ca. 1700 – 1775/1780) is de voorouderlijke moeder van de Saamaka, een Marrongemeenschap in Suriname. Ze werd geboren op plantage Hebron in Suriname en was tot slaaf gemaakt. Rond 1739 ontsnapte ze naar het regenwoud met rijstzaadjes in haar haar gevlochten, waarmee ze voedsel en landbouwkennis bracht naar de Saamaka. Ma Pansa zorgde voor het overleven en de vrijheid van haar gemeenschap en de vele generaties die na haar kwamen.

​

Petronella de Moor (1753 – 1833) kwam uit Paramaribo, Suriname. Ze werd tot slaaf gemaakt door Abraham Lemmers, die haar in 1766 meenam naar Nederland toen ze twaalf of dertien jaar oud was. In 1773 werd ze opnieuw meegenomen naar Nederland door Dorothea Maria Kulenkamp, weduwe van Nicolaas Lemmers, tante van Abraham Lemmers, en ze leefde de rest van haar leven in Haarlem, waar ze op 20 juli 1833 overleed. De naam Petronella de Moor kreeg zij bij haar doop; haar eigen naam is niet gedocumenteerd.

​

Ivy Clark (1925 – 1980), grootmoeder van Jomecia Oosterwolde, choreograaf, danser en verteller in Forget to Remember. Ivy Clark was een van de eerste immigranten uit Suriname na de onafhankelijkheid in 1975. Ze arriveerde in Rotterdam met tien familieleden. Ze kregen een koude en ongewenste ontvangst van de buurt; zwarte mensen waren niet welkom. In de Oleanderstraat stonden veel oude, verwaarloosde huizen die dringend renovatie nodig hadden. De gebouwen waren klein en hadden houten trappen. Hele families waren samengepakt in deze huizen, ook op Oleanderstraat 14. Drie generaties van de familie Oosterwolde woonden in een houten tweekamerappartement. In de nacht van 2 januari 1980 gooide een voorbijganger een brandende sigarettenpeuk door een gebroken raam. Het hele gebouw vatte vlam. De brandweer arriveerde binnen drie minuten, maar was te laat. Niemand van de familie Oosterwolde overleefde. De man die de sigaret gooide werd aangeklaagd voor een haatmisdrijf, maar vrijgesproken na acht maanden omdat hij kon bewijzen dat een sigarettenpeuk een brand van zulke omvang niet had kunnen veroorzaken. Ivy Clark en haar familie werden in Nederland begraven omdat er geen geld was om hun lichamen terug te brengen naar Suriname. Haar zoon, de vader van Jomecia, kwam vanuit Suriname naar Nederland om zijn moeder, broers, zussen, neven en nichten te begraven en bleef daarna in Nederland wonen. Ivy Clarks verhaal is een vroeg voorbeeld van hoe immigranten werden – en vaak nog steeds worden – behandeld in Nederland.

​

Pamella Balakrishnan (1968), moeder van Nina Ashley Bach, deelnemer aan de workshop A Conversation with the Past for the Future. Ze werd geboren in Maleisië, als Kadazan Dusun en Tamil Maleisische vrouw, en is een echte gever. Als ze ziet dat iemand worstelt maar het niet wil zeggen, vindt ze manieren om voor die persoon te zorgen zonder zich te schamen. Zoals extra zakken rijst kopen en zeggen dat het een foutje was, vrouwen en hun pasgeborenen in ons huis verzorgen de eerste maanden zodat ze op eigen benen kunnen staan, zonder dat ze het alleen hoeven te doen. Ze vraagt nooit iets terug en zet altijd anderen voor zichzelf. Ze verdient het om ruimte in te nemen en gewoon te zijn.

​

Villen Bado Binti Hanggau (1945 – 1996), grootmoeder van Nina Ashley Bach, deelnemer aan de workshop A Conversation with the Past for the Future. Ze was een trotse Kadazan Dusun-vrouw die haar inheemse wijsheid in de kleine dingen bewaarde. Ze kon een maaltijd bereiden met bijna geen ingrediënten en kon, ondanks moeilijke tijden, het verhaal ombuigen. Ze stond altijd klaar om iedereen welkom te heten in de familie en ruimte voor hen te maken. Haar grootmoeder was de genezeres van het dorp; iedereen kwam naar haar voor remedies uit haar tuin om hun kwaal te genezen. Villen Bado Binti Hanggau deed hetzelfde, maar via voeding, en liet niemand honger lijden en bracht gemeenschappen samen op basis van voedsel en verbinding.