Laksamana Kumahayalati (1550-1615) was de eerste vrouwelijke admiraal van de marine van het Sultanaat van Aceh, dat het gebied van het huidige Aceh, Sumatra in Indonesië, regeerde. Met haar leger van weduwen, de Inong Balee, vocht zij tegen de Nederlanders en de Portugezen.

​

Sitie, van wie geen achternaam of geboortedatum of overlijdensdatum bekend is, werd in mei 1752 van Zuid-Celebes (het huidige Sulawesi, Indonesië) naar Utrecht in Nederland gebracht. Daar diende zij in het huishouden van Joan Gideon Loten, die een lange carrière had bij de Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC), waaronder een functie als gouverneur van Makassar. Sitie werd van Makassar naar Batavia vervoerd en reisde vervolgens naar Nederland. Een vriend van Loten noemde haar het mooiste meisje van Makassar.

​

Raden Adjeng Kartini (1879-1904) was een adellijke vrouw van Java, Indonesië. In haar gepubliceerde artikelen en in brieven aan Nederlandse vrienden deelde zij haar opvattingen over de oneerlijke behandeling van vrouwen, het gebrek aan onderwijs voor meisjes en koloniale ongelijkheid. Kartini verzette zich fel tegen polygamie. Samen met drie van haar zusters richtte zij scholen voor meisjes op, die later bekend werden als de Kartini-scholen.

 

Siti Aminah (1919–1983) was de grootmoeder van Asih Nije-Sungkono, danseres, pencak silat-specialiste en verteller in Forget to Remember. Siti Aminah groeide op op het eiland Java, Indonesië. In haar jongere jaren was zij actief in verschillende vrouwenbewegingen. Zij trouwde met Sukrisno, een journalist die onder het regime van Sukarno (de eerste president van Indonesië) ambassadeur werd. Na de staatsgreep van Suharto en zijn leger in 1965 vluchtte Siti Aminah met haar kinderen naar China via Vietnam (waar haar man gestationeerd was). Als zij niet was gevlucht, zou zij waarschijnlijk door het leger zijn gearresteerd of geëxecuteerd.

 

Siti Krisnowati (1949) is de moeder van Asih Nije-Sungkono, danseres, pencak silat-specialiste en verteller in Forget to Remember. Op 16-jarige leeftijd fietste Siti Krisnowati zelfstandig naar de Vietnamese ambassade in Jakarta, Indonesië, om de vlucht van haar familie te regelen. Eenmaal in China leefden zij daar vele jaren samen met andere Indonesische mensen, allen staatloos, omdat ze het oneens waren met de nieuwe regering. In 1981 kwam zij met haar man en zoon naar Nederland. Zij sprak geen Nederlands en haar medische diploma werd niet erkend. In een nieuw land en een andere cultuur voedde zij haar kinderen op met Indonesische normen en waarden, zodat ze hun wortels niet zouden vergeten. Nu geniet zij van haar twee kleinkinderen, de tweede generatie geboren in Nederland. Ook zij, met een lichtere huid en bruin haar, voelen nog steeds verbondenheid met Indonesië.